Sturkeln

1. Schturkeln äs hastich. (Siebenbürg.-sächs.) – Schuster, 946.

2. Wun en ene wäl schturkle mâche, kân en ene schin e Kläpeltchen än de Wéich schméissen. (Siebenbürg.-sächs.) – Schuster, 793.